凌虛臺記拼音版、注音及讀音：

文學家：蘇軾

líng xū tái jì

凌虛臺記

　　 guó yú nán shān zhī xià，yí ruò qǐ jū yǐn shí yǔ shān jiē yě。sì fāng zhī shān，mò gāo yú zhōng nán ér dū yì zhī lì shān zhě，mò jìn yú fú fēng。yǐ zhì jìn qiú zuì gāo，qí shì bì děi。ér tài shǒu zhī jū，wèi cháng zhī yǒu shān yān。suī fēi shì zhī suǒ yǐ sǔn yì，ér wù lǐ yǒu bù dàng rán zhě。cǐ líng xū zhī suǒ wéi zhù yě。

　　國于南山之下，宜若起居飲食與山接也。四方之山，莫高于終南；而都邑之麗山者，莫近于扶風。以至近求最高，其勢必得。而太守之居，未嘗知有山焉。雖非事之所以損益，而物理有不當然者。此凌虛之所為筑也。

　　 fāng qí wèi zhù yě，tài shǒu chén gōng zhàng lǚ xiāo yáo yú qí xià。jiàn shān zhī chū yú lín mù zhī shàng zhě，lěi lěi rú rén zhī lǚ xíng yú qiáng wài ér jiàn qí jì yě。yuē:" shì bì yǒu yì。" shǐ gōng záo qí qián wèi fāng chí，yǐ qí tǔ zhù tái，gāo chū yú wū zhī yán ér zhǐ。rán hòu rén zhī zhì yú qí shàng zhě，huǎng rán bù zhī tái zhī gāo，ér yǐ wéi shān zhī yǒng yuè fèn xùn ér chū yě。gōng yuē:" shì yí míng líng xū。" yǐ gào qí cóng shì sū shì，ér qiú wén yǐ wéi jì。

　　方其未筑也，太守陳公杖履逍遙于其下。見山之出于林木之上者，累累如人之旅行于墻外而見其髻也。曰：“是必有異。”使工鑿其前為方池，以其土筑臺，高出于屋之檐而止。然后人之至于其上者，恍然不知臺之高，而以為山之踴躍奮迅而出也。公曰：“是宜名凌虛。”以告其從事蘇軾，而求文以為記。

　　 shì fù yú gōng yuē:" wù zhī fèi xìng chéng huǐ，bù kě dé ér zhī yě。xī zhě huāng cǎo yě tián，shuāng lù zhī suǒ méng yì，hú huī zhī suǒ cuàn fú。fāng shì shí，qǐ zhī yǒu líng xū tái yé?fèi xìng chéng huǐ，xiāng xún yú wú qióng，zé tái zhī fù wèi huāng cǎo yě tián，jiē bù kě zhī yě。cháng shì yǔ gōng dēng tái ér wàng，qí dōng zé qín mù zhī qí niántuó quán yě，qí nán zé hàn wǔ zhī zhǎng yáng，wǔ zhà，ér qí běi zé suí zhī rén shòu，táng zhī jiǔ chéng yě。jì qí yī shí zhī shèng，hóng jié guǐ lì，jiān gù ér bù kě dòng zhě，qǐ tè bǎi bèi yú tái ér yǐ zāi?rán ér shù shì zhī hòu，yù qiú qí fǎng fú，ér pò wǎ tuí yuán，wú fù cún zhě，jì yǐ huà wéi hé shǔ jīng jí qiū xū lǒng mǔ yǐ，ér kuàng yú cǐ tái yú!fū tái yóu bù zú shì yǐ cháng jiǔ，ér kuàng yú rén shì zhī dé sàng，hū wǎng ér hū lái zhě yú!ér huò zhě yù yǐ kuā shì ér zì zú，zé guò yǐ。gài shì yǒu zú shì zhě，ér bù zài hu tái zhī cún wáng yě。" jì yǐ yán yú gōng，tuì ér wèi zhī jì。

　　軾復于公曰：“物之廢興成毀，不可得而知也。昔者荒草野田，霜露之所蒙翳，狐虺之所竄伏。方是時，豈知有凌虛臺耶？廢興成毀，相尋于無窮，則臺之復為荒草野田，皆不可知也。嘗試與公登臺而望，其東則秦穆之祈年、橐泉也，其南則漢武之長楊，五柞，而其北則隋之仁壽，唐之九成也。計其一時之盛，宏杰詭麗，堅固而不可動者，豈特百倍于臺而已哉？然而數(shù)世之后，欲求其仿佛，而破瓦頹垣，無復存者，既已化為禾黍荊棘丘墟隴畝矣，而況于此臺歟！夫臺猶不足恃以長久，而況于人事之得喪，忽往而忽來者歟！而或者欲以夸世而自足，則過矣。蓋世有足恃者，而不在乎臺之存亡也。”既以言于公，退而為之記。